Er is een tijd van komen en een tijd van gaan

Hallo mensen!

Hier ben ik dan weer, met mijn laatste verhaaltje over mijn reis in Thailand. Ik zit momenteel in mijn hotelkamer, in Chaing Mai. Aankomende nacht 02.00 uur Nederlandse tijd, vlieg ik richting Dusseldorf. Waar ik tegen 20.00 ´s avonds hoop aan te komen.

Mijn laatste verhaaltje is al even geleden en wordt het dus hoog tijd dat ik jullie weer even op de hoogte breng over de gang van zaken in het weeshuis. Kja, zoals in mijn vorige verhaaltje genoemd, schrijf je op als ‘Glah’. Glah heeft de eerste nacht op het weeshuis geslapen en ging de volgende dag voor een check up naar het ziekenhuis. Hij had last van een kleine rochel in z’n longen en daarop besloten de artsen hem beter te onderzoeken. Onder andere op TBC, ivm zijn vorige omgeving.

Glah heeft uiteindelijk een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Tik is al deze dagen, 24 uur per dag, bij hem gebleven. Hij bleek een vorm van bronchitis te hebben en een lichte vorm van bloedarmoede.
Hij heeft medicijnen meegekregen, en je ziet hem elke dag beter worden. Hij is meer alert, kijkt meer rond om zich heen, is vrolijker en speelser. Een goed teken dus! Ook ziet hij wat minder bleek, al is dat moeilijk te zien/zeggen bij
een Thaise huidskleur. Maar kortom, de ziekenhuis opname was toch de juiste keuze.

John, Sharon en Tik gingen kort daarop richting Bangkok voor nog weer een nieuw weeskind. Dit jongetje van 11 maanden jong, woonde bij zijn gehandicapte oma nadat zijn moeder hem in de steek had gelaten. Oma kon niet voor
hem zorgen en zijn vader zat in de gevangenis, wegens drugs en gewelds delicten. Oma kon via, via regelen dat haar kleinzoon bij ons zou komen. Maar tegen de tijd dat John, Sharon en Tik daar waren, bleken er moeilijk heden te zijn. Vader was plots vrijgelaten, waar de familie niets van wist. De vader was onder invloed, maar heeft zijn kind mee genomen. Hij vond dat hij er wel voor zorgen kon, ook al had hij zijn zoon de laatste 6 tot 10 maanden niet meer gezien. Helaas voor het jochie, woont hij nu in een onstabiel thuis. Laten we hopen dat de vader echt voor zijn zoon gaat zorgen, en daarmee de drugs, alcohol en andere praktijken laat varen..
We houden in principe op de achtergrond contact, om zijn situatie een beetje in de gaten te kunnen houden. John, Sharon en Tik keerde 4 dagen later weer terug op het weeshuis. Het is namelijk een dag rijden, en door de problematiek heeft het meer tijd in beslag genomen.

In dezelfde week heb ik ook een pakketje mogen ontvangen van ‘Rapide International’, uit Haaksbergen. Dit is een label fabriek. Zij hadden verschillende ‘samples’ billetjes crème voor baby’s liggen, waar ze niks mee konden. Dit waren 2 dozen vol billetjes crème dus! Ze hadden mijn advertentie in de krant gelezen en mij daarop gemaild met de vraag of het weeshuis dit wou hebben. Maar natuurlijk is dit van harte welkom, alleen is het best duur om z’n zwaar pakket op te sturen. Maar ze hebben het in overweging genomen, en de kosten voor het verzenden gedoneerd. Dit was maar liefst 110 euro, met daarnaast nog wat extra flessen baby shampoo, olie en huidjes crème.
Het weeshuis is erg blij met deze nuttige donatie! Daarnaast heeft mijn inzameling €2000,- opgeleverd. Dit afgerond naar 75.000 bath = (met de kosten van het geld halen uit de geld automaat, per keer 150 bath) €2050,-. Een bedrag om trots op te zijn, maar vooral trots te zijn op jullie. Dank zij jullie heb ik dit kunnen inzamelen! Nogmaals: BEDANKT!

Ik heb 15.000 THB aan Tik gegeven voor haar community project. Zo kan zij de komende tijd daarmee vooruit. Doormiddel van voedsel, kleding, alle daagse behoeften en studie kosten te ondersteunen, helpt zij meer dan 40 arme gezinnen in de omgeving van het weeshuis. (zie vorig verhaal)

De rest, 60.000 THB is gegeven aan John en Sharon, voor bouwkosten, school kosten, alle daagse behoefte als eten, drinken, reparatie kosten, gas/water/licht etc. etc.

Maar daarnaast gaan ze ook met dit bedrag naar het ziekenhuis in ChaingMai, voor/met Ploi. Aangezien zij erg achteruit gegaan is, ten opzichte van mijn vorig bezoek (2010/2011). Zij worstelt met de gevolgen van een hersenbeschadiging, waardoor ze haar linker arm en been minder goed gebruiken kan. Zoals al eens eerder is benoemd. Met dit ziekenhuis bezoek wil ik bereiken dat een fysio, ergo en/of revalidatie arts is goed gaat bekijken wat er allemaal mogelijk is om Ploi te ondersteunen en vooral: vooruit te helpen!

Op het weeshuis zelf heb ik verschillende malen laten zien welke oefeningen Ploi dagelijks moet doen, dit is nu (weer opnieuw) in gang gezet. Ik heb daarbij een formulier gemaakt waarin alles uitgelegd staat, welke oefening waarvoor precies belangrijk is. Daarnaast heb ik dit plan ook vormgegeven door plaatjes van oefeningen, maar ook filmpjes van oefeningen te verzamelen. Dit heeft zowel Sharon als het meisje in bezit, wie de oefeningen met Ploi dagelijks gaat uitvoeren.

Bert, een jongetje van 1,5 jaar, heeft dezelfde problematiek als Ploi, alleen in iets mindere mate, voor als nog. Met hem gaan ze dezelfde oefeningen doen, en proberen af te stellen op zijn leeftijd/mogelijkheden. Want voor veel oefeningen (bijvoorbeeld kracht oefeningen) is meewerken vereist, wat nogal moeilijk te realiseren is bij een 1,5 jarig jochie.
Ik ben blij dat dit met ‘mijn’ geld gebeurd, en hopelijk heeft Ploi er baad bij.

Donderdag was ik jarig en mocht ik mijn 23 jarig bestaan vieren in en rondom het weeshuis! Erg leuk, om weer es een soort van kinderfeestje te hebben, haha. Ik heb de dag ervoor maar liefst 5 appeltaarten gebakken. 1 grote met behulp van wat kinderen, waardoor de keuken in een grote ravage leek te veranderen, maar lol hadden we zeker!
De appeltaarten met vanille ijs of slagroom, vielen 16 augustus in goede smaak. Vooral John, oorspronkelijk Nederlands, heeft er van gesmuld. 1 van de 5 taarten is dan ook rechtstreeks naar zijn huis gegaan, zodat hij nog wat langer/meer kon genieten van deze Hollandse glorie.

Overdag heb ik nog geholpen op school en is er voor mij gezongen, heb ik een erg grote kaart in ontvangst mogen nemen. Op deze kaart stonden alle handen van de kinderen, en verhaaltjes van al het personeel. Sommige onleesbaar in Thai (mondeling vertaald), sommige in Engels en degene van John, natuurlijk, in het Nederlands. Erg mooie, leuke herinnering aan deze mooie dag.
‘s Avonds ben ik uit eten gevraagd door het Thaise personeel, Tik, Yuk en Jain. Daarnaast gingen ook Brad, Janine en Olivia mee, een australisch gezin wie hier al meer dan een jaar woont en vrijwilligerswerk doen op het weeshuis. (Zij blijven nog minimaal een jaar, misschien langer). Dit etentje was erg gezellig, ik heb erg genoten! Mijn eerste alcoholische versnaperingen na 3 weken nuchterheid, was dan ook een feit. Erg gelachen met een goed gezelschap! We wouden nadien nog gaan stappen met Yuk en Jain, maar helaas moest er de volgende dag gewoon gewerkt worden, haha.
John en Sharon hebben mij de dag erna uit eten genomen. Ook deze avond was erg gezellig. Geklets over van alles en nog wat, maar zeker ook goede gesprekken! Esther en Patty waren mee, 2 weeskinderen.

De dag erna was het helaas 18 augustus, de tijd was aangebroken om afscheid te nemen van het weeshuis. Na een te gekke tijd, waarin er maar liefst 7 slangen zijn gesignaleerd in /vlakbij het weeshuis.. en daarbij deze 7 slangen ook de dood hebben gevonden. De tijd waarin ik erg genoten heb van de weeskinderen, zien hoe snel ze opgroeien, in gedrag en uiterlijk. De tijd waarin ik vol verbazing weer kijk naar het Thaise personeel wat 6 dagen per week, 9 a 10 uur per dag maken en dit dan ook met liefde doen! De tijd waarin ik heb gezien dat John en Sharon veel steun hebben aan Brad, Janine en Oliva. Zoals Janine, wie een mooie prestatie levert met het lesgeven op de school, schoolprogramma’s opstellen en eigenlijk al deze zorg, vrijwillig, op zich neemt. Maar ook de 2 Thaise leraressen, zijn harde werkers, met liefde voor het vak!
Maar het was ook de tijd waarin ik goede vrienden terug heb mogen zien, John en Sharon, Jain, Yuk, maar vooral ook met Tik. Wat is dat een mooi mens, haast te goed voor de wereld! Nu ze op het weeshuis woont, werkt ze bijna 24/7. Je kunt altijd, maar dan ook altijd op haar rekenen. Ze werkt voor het weeshuis, maar ook met liefde en ontzettend veel moed, voor de arme gezinnen met het community project. Nee zeggen moet ze nog wat leren, tijd voor haar zelf nemen ook.. Maar die tips heb ik haar dan ook meegegeven, hopen dat ze er wat mee doet. In ieder geval heeft ze afgelopen weekend even rust gehad…

Nadat ik zaterdagmiddag met pijn en moeite afscheid had genomen op het weeshuis, ben ik samen met Tik naar Chiang Mai gereden. Hier hebben we ’s avonds rondgekeken op de markt. De volgende dag, erg vroeg in de ochtend, gingen we de flight of the gibbon doen, wat ik als ‘kadoo’ aan Tik heb gegeven. Dit avontuur heb ik in mijn vorige reis al beleeft, samen met Femke. Maar een tweede keer is absoluut een aanrader, ik zal ’t zo nog een 3e of 4e keer willen doen. Je gaat dan, in het regenwoud, slingerend aan een lijn als een soort tarzan en jane door de jungle. Je zit vast aan een soort kabelbaan, waar je min of meer aan hangt. Met hoge snelheid vlieg je van het ene platform (hoog in de bomen) naar het andere. Tussendoor mag je even een endje lopen of meer omhoog klimmen, zodat je weer verder kan. Tik heeft hiervan ook erg kunnen genieten, de foto’s en filmpjes geven hiervan dan ook een goede indruk! ’s Middags hebben we lekker een bioscoopje gepakt en daarna de avond begonnen met de beroemde ‘Sunday night market’. Vol met souverniers, eten en kleren. Een erg leuke markt, waar je geweest moet zijn als je naar Thailand komt!

Vanochtend vroeg is Tik terug vertrokken naar het weeshuis, waar het werk weer op haar wacht. Ze gaat namelijk met Sprite naar het ziekenhuis, Sprite (3 jaar) wordt geopereerd aan zijn keelamandelen.

Daarnaast lijkt hij ook een vorm van autisme te hebben, wat de laatste tijd naar voren komt. Ik heb Sharon geadviseerd om zijn gedrag is te laten onderzoeken. Dit gaan ze ook doen, maar eerst maar is deze operatie goed doorkomen.

Nou, een heel verhaal.. Maar ik kan zo nog uren doorgaan! Haha.. Als jullie meer willen horen kan dit altijd, mail mij dan even op marieke_roerdink@hotmail.com.
Ik ga zeker terug naar het weeshuis en blijf activiteiten ondernemen om geld te kunnen inzamelen voor deze geweldige, inspirerende kinderen met hun treurige verhalen, wie hun ‘thuis’ hebben gevonden bij Mercy International.
John en Sharon hebben een groot plan in hun hoofd, maar kan alleen maar gerealiseerd worden met sponsoren.. Dit plan is om op hun al gekochte grond, een school te bouwen. Zodat de ruimtes wie nu worden gebruikt als slaapzalen kunnen worden ingericht en als woonruimte. De school wordt veel groter, zodat ook kinderen van buiten hier naar school kunnen. Vooral de rijkere gezinnen, zodat deze lesgeld kunnen betalen voor hun schoolgaande kind, maar met dat lesgeld de arme gezinnen rondom het weeshuis kunnen helpen… zodat ook deze arme kinderen goed onderwijs kunnen ontvangen! Zo helpt de maatschappij elkaar. Maar er moet natuurlijk eerst wel een school komen..
Op Petchabun, 1 van de andere weeshuizen van Mercy International, in het zuiden van Thailand, staat al z’n school. Dit project draait erg goed.

Waarschijnlijk wordt dit dan ook mijn volgend project, met hopelijk hulp van velen..
‘Het realiseren van een school, op de grond van Mercy International, Phrae, Thailand.’

Ik ga nu nog even genieten van de tijd voor mezelf, om daarna alles in te pakken voor mijn terugvlucht van vannacht.
Tot ziens, erg bedankt voor het lezen van mij verhalen, het ondersteunen van dit project en het geloven in mijn goede bedoelingen.
Ik ben erg tevreden over het verloop van deze inzameling, en over de hele reis op zich. Al zit ik nu nog in Thailand, ik kan niet wachten om de volgende keer weer terug te mogen/kunnen..
Al heb ik ook wel weer zin in mijn leventje in Nederland. En een normale aardappel-maaltijd of een (echte) soep.. klinkt me heerlijk in de oren ;)! Maar ook heb ik weer zin om te studeren!
Nou, tijd om er echt een einde aan te breien… Tot ziens!
Liefs, Marieke